EvenementenAgenda & Sfeerverslagen

Een bijzonder moment is aangebroken. De eerste editie van Weerstand Open Air vorig jaar was ook de eerste keer dat het team achter de muzikale stichting Roermond In Tune de tanden in een evenement mocht zetten. Een rondje om de zon later staan er in de stad, en directe omgeving, een aantal prachtige concepten en samenwerkingen in de steigers. De liefde voor muziek en tentoongespreide passie vloeit en ook dit jaar ademt het RIT-podium die enorme drive om pop in Roermond op de kaart te zetten.

American Castle

In april schitterde deze opener nog op het Ruwe Diamanten festival in Swalmen. Zonder enige gene stapt het vijftal met hetzelfde lef dit veel grotere podium op. Het vroege tijdstip is verder geen reden om niet te rocken als een malle. Drie gitaristen trappen de deur in met kracht én muzikaliteit. Het is vlammende rock, ondersteund door wat funk en 60's The Doors-trekjes maar alle tijden verstevigd met beton. Compleet schizofrene band ook die van een rockballad na wat personele wisselingen, waar bassist Melle de microfoon ter hand neemt en de vier snaren aan de eigenlijke frontman doorgeeft, overgaat op overdonderende protopunk met tegen de grunts aanliggende vocale capriolen. "De meningen over onze laatste twee songs verschillen", grapt Melle bijna bij de aankondiging. Niettemin zijn ook deze twee tracks echte American Castle songs want de muzikaliteit en power blijft fier overeind in de langzaam aanzwellende buien boven het Weerstand-terrein.

After Taste

De regen barst los. De jonge berken een weerszijde van het podium buigen mistroostig de kruinen. After Taste neemt met hun licht industriële metal de zaak over en de weergoden gehoorzamen al treurend. Natuurlijk vormt 'How To Fake Love' de kern van de set. Het debuutalbum is al meer dan een jaar oud, maar door andere verplichtingen speelt deze groep zelden. Dat gaat niet ten koste van het vloeiende samenspel. De haren wapperen synchroon en de aflevering druipt van de schoonheid. Een donkere schoonheid, want dat zijn de verhalen over ontsporende liefdes achter de vlijmscherpe gitaren die spookachtig worden ondersteund door een keyboard. Zanger Dave bedient zich daarnaast regelmatig van een gesproken, bijna fluisterende stem als een stalker die 's nachts naast je bed staat en je trage ademhaling gadeslaat. Het vormt een schril contrast met het speelplezier dat van het podium knettert. Zo mooi om te zien dat muziek maken zoveel levensvreugde kan opleveren.

Spijbelaar

Bij Roermond In Tune is er tevens plek voor op het eerste gezicht vreemde eenden in de bijt. Medemogelijk gemaakt voor Streetculture komt popsensatie Spijbelaar ten tonele. Voor het eerst vandaag is de kleine zijarm van Weerstand compleet gevuld. Lekker swingende pop, vloeiende hiphop en kleine randjes rock van een goed geoliede groep. Met tot nu slechts vier liedjes uitgebracht, worden er maar liefst elf voorgesteld aan een gulzig publiek. Door de enthousiaste ontvangst lijken het wel oude bekenden de zijn. Hoe knap om muziek zo precies te finetunen dat het bij de eerste keer live al direct aanslaat. Aanstormend talent dat zomaar even over de planken komt.

Prengel

Eén van de sensaties van het Liverpool aan de Maas-festival in december vorig jaar. Het is wel duidelijk waar de groei zit bij Prengel; in het samenspel. Het viertal weet precies in te spelen op elkaars sterke punten en de achterste linie van drums en bas, geven het duo op gitaar en zang/ toetsen, heel onbaatzuchtig de spotlights. Iedereen is heel zelfverzekerd in deze rol en heeft die binnen een jaar compleet onder knie gekregen. Zangeres Desirée zingt nog steeds prachtig en laat de rocksteady tot leven komen. Het stukje rock komt dan weer vooral van Goof die als volleerd rockgitarist zijn tomeloze energie in soepele akkoorden en snijdende solo's kan leggen. Dan is het mooi om te zien dat Martijn (drums) en Bram (bas) de genoemde stabiliteit bewaken waar de schitterende limbo-ska al skankend en licht aangeschoten overheen danst. Tel daarbij op het bijna bovennatuurlijke gemak waarmee contact wordt gezocht met het publiek. Dát is lang niet zo eenvoudig als het lijkt. In een luttele acht maanden staat Prengel al als een aanstormende grootheid in de Limburgse pop. Toch maar proberen wat voorzichtig te zijn met al die superlatieven.Want waar gaat dat heen en hoe moeten we dat volgende keer verwoorden? 

Dean Mum

Ga er na wervelwind Prengel maar aan staan. Het daglicht begint deze prachtige zaterdag al uit te doven als pop-goes-reggae groep Dean Mum het laatste kunstje mag vertonen. Zomerse interpretaties van bekende popsongs. Door de lange dag, waarbij de voeten pijn gaan doen en de biertjes aardig beginnen aan te tikken, had het Roermond In Tune podium niet beter kunnen afsluiten met de laidback, heerlijk stromende tonen van Dean Mum. We worden nog één laatste keer verwend, op de wangen gekust en vriendelijk naar de uitgang geloodst. Al dansend, al zingend. Martijn Welzen

Om de week van de Limburgse popmuziek passend af te trappen is er deze geweldige crossover tussen Roermond in Tune en StreetCulture Roermond uitgedacht. De In Tune-kant levert met Break In en Death Row Delta twee vlammende bands, waar StreetCulture met levenservaring doordrenkte hiphop naar het podium loodst. De rauwe intensiteit en het talent van muziek uit de underground is waar de twee intiatieven elkaar raken.

Break In

Het jonge Break In is een vaste gast bij de Azijnfabriek, maar iedere keer als het viertal het podium betreedt zijn ze beter, groter en volwassener. Stevige rock, in zijn algemeenheid, mag zelfvertrouwen, of zelfs wat arrogantie uitstralen. De muziek dan hé, niet de artiesten. Langzaam maar zeker kruipt de band naar een perfecte amalgaam van stijlen en emoties. Nog steeds de stevige rock met felle southern invloeden, maar vandaag was het eens de gitarist die meer op de voorgrond trad, waar normaal de geniale bas de ogen op zich gericht krijgt. Het eigen materiaal is daarnaast zover gegroeid en uitgekristaliseerd dat er voorzichtig gedacht mag worden om het op plaat te gaan vastleggen. 

Brick010

Eén jonge man, schijnbaar eenzaam op het podium. Hij drukt op play en de ruimte vult zich met dikke beats. Alleen, zeker, maar niet eenzaam. Brick010 neemt je mee in zijn belevingswereld en we zijn allemaal uitgenodigd. "Ik heb die bitches niet nodig" en "mijn haters houden van mij" geven slagkracht aan zijn zelfvertrouwen zodat hij door de obstakels van het leven heen kan laveren met muzikaal zelfbewustzijn. "Dit is mijn therapie"; verkondigt de jonge rapper dapper. We raken zomaar de kern van zijn liefde voor hiphop en misschien wel de kern van het zijn. Als een dagboek van emoties en frustraties zijn we op reis in de wereld van Brick010. 

Death Row Delta

Een kudde hitsige hengsten dendert ergens in de Amerikaanse staat Tennessee de heuvel af, waarna met een twee inch PVC-buis vanaf de gedeukte en verroeste motorkap van een ouwe Dodge een onsje of twee onbestemde witte substantie in de neuzen van de hoefdieren verdwijnt. En dat is dan pas het eerste nummer van Death Row Delta. We staan zomaar midden in tornado-alley en worden met bloed, zweet en whiskey doordrenkt terwijl het viertal op het podium countrymuziek tot het extreme heeft opgerekt zonder te breken. Levensliederen on speed, ketamine voor de ziel en genoeg alcohol om zelfs de sterksten onder ons van de barkruk te laten glijden. Maar slim genoeg zitten er ook rustigere tracks tussen, waardoor de razende broertjes je nog veel harder op de oren slaan tot die blauw zien. In augustus verschijnt de eerste EP, verkrijgbaar bij de betere apotheek!

Outsidahz

Mooi contrast met voorganger Death Row Delta is dat we terug naar een hiphop duo lijken te gaan. Eén DJ zwengelt de droge beats aan waarna we ook hier op reis gaan in de belevingswereld van één rapper. Tot het moment dat hij knielt voor een koffertje, deze beheerst opent en er zijn jasje in laat verdwijnen. "Zijn jullie klaar voor Outsidahz?", vraagt hij retorisch. Vier donkergeklede, imposante heren betreden het podium en de groep gaat los. In een wilde mix van Nederlands, Duits en Engels worden we tot bewegen gedwongen waarbij ieder lid van de groep zijn eigen klankkleur inbrengt. Soms hard rappend, soms zingend en een paar keer slechts met het herhalen van een enkel woord. De timing is perfect, waardoor de songs een mooie flow veroorzaken. Grappig is dat er slechts vier draadloze microfoons zijn, en er dus altijd één alleen hoofdknikkend of waterdrinkend de boel kan ondersteunen. Outsidahz trekt deze wedstrijd, om maar in voetbaltermen te blijven, met gemak naar zich toe en wordt zelfs via de webcam door fans gevolgd. Indrukwekkende afsluiter! 

Een betoverende setting. Anders dan dat valt het decor van de vierde Invites niet te omschrijven. Het was wel fris, zo buiten op het terras, maar zodra de zon je af en toe op de rug scheen was daar niets van te merken. En anders was het personeel wel zo attent om fleecedekens uit te delen. Oja, verse muntthee en warme chocomel om je aan op te warmen was eveneens voorradig. 

MARIT & BREGJE

Over opwarmen gesproken, de gast – pardon, gasten – van deze keer zijn veel meer dan een opwarmer of voorprogramma. Als je Marit (gitaar) en Bregje (zang) ziet en hoort spelen, zou je zweren dat ze al samen muziek maken sinds de peuterspeelzaal. Maar ze kennen elkaar pas een paar maanden! Hoe dan ook, voor zulke jonge meiden zijn ze rete getalenteerd en het is haast een schande dat ze ‘slechts’ derde werden in de Limburgse voorronde van de Kunstbende afgelopen voorjaar. 

Deze avond speelden ze afwisselend covers en eigen werk. Bregjes betoverende stem past perfect bij het strakke gitaarspel van Marit, wat haar ogenschijnlijk makkelijk afgaat. De jeugdige professionaliteit komt pas écht bovendrijven als Bregje even een drinkpauze neemt en Marit als intermezzo vast het volgende nummer inzet. Zodra Bregje klaar is, gaat het volume omhoog en het intro moeiteloos over in het eerste couplet. Chapeau! Dat belooft wat voor als ze volgende keer hoofdact zijn! Komt dat alvast zien!

TEUN VAN DEN BERG

Dan over naar de hoofdact van deze editie, Teun van den Berg, die vorige keer al wist te imponeren met haar krachtige en kraakheldere stem. En ze had een verrassing in petto. Dit jaar heeft ze de vooropleiding docent muziek aan het conservatorium in Maastricht afgerond, en wat doe je daar dan vooral? Muziek maken met medestudenten! Die medestudenten zijn haar goede vriendinnen Sabine (gitaar, keyboard), Romy (zang) en Veerle (keyboard) waarmee ze een gelegenheidsbandje vormt. 

Teun had een setlist van maar liefst 18 nummers voorbereid, goed voor zo’n anderhalf uur muzikaal vermaak van hoog niveau. Ook Teun speelde afwisselend covers en eigen werk, zowel in het Engels als in het Nederlands. Die gingen allemaal vooraf door een vakkundig ontwapenende introductie. Unaniem kippenvelmoment was wel haar vertolking van Dat ik je mis, de monsterhit uit 2013 van zangeres Maaike Ouboter. Heel speciaal, vooral omdat waarschijnlijk niemand dat van Teun verwacht had. 

Tussendoor speelde ze een paar liedjes met haar gelegenheidskwartet, wat een leuke toevoeging was. Daarna nam Teun het weer solo over, met het laatste liedje nog een keer als toegift als afsluiter van een fantastische avond bij zonsondergang. 

De dag dat de zon zelf eindelijk doorheeft dat de zomer is begonnen, is The Movement de locatie voor het derde Ruwe Diamanten festival. Daar waar normaal de voeten van de vloer gaan in een breed scala aan danslessen, komt de beweging vandaag van aangeslagen snaren en trommels en met het ritme meeknikkende hoofden. Zoals altijd mag één van de spelende bands later dit jaar zijn opwachting maken op de eindronde in de Azijnfabriek.

Istrus

Het piepjonge Istrus trapt gelijk met hun live-debuut de dag af. Wat opvalt is dat de jonge leeftijd niet rijmt met de oude zielen die al heel volwassen tussen de songs door zweven. De eerste helft van de set bestaat daarbij uit eigen stampende, dicht tegen blues aanliggende 70's rocknummers. Wanneer bijna verontschuldigend het tweede deel met covers wordt gevuld, krijgt dat 'jonge honden, oude zielen' gevoel de bevestiging met onder andere The Doors en The Rolling Stones. Vooral vokaal nog wat aan de bescheiden, introverte kant, maar de stevige rock staat toch al stevig in de steigers en het plezier spat er niettemin vanaf.

Jeffrey's Cat

Waar we vandaag geen antwoord op krijgen is wie Jeffrey is en of zijn kat überhaupt toestemming heeft gegeven voor de bandnaam. Interessante wending is wel dat deze groep ouder is dan Istrus maar muzikaal de alternatieve muziek op het snijvlak van de jaren 80 en 90 aantikt. Nou ja, laten we zeggen alles tussen 'A Forest' van The Cure en 'Boulevard of Broken Dreams' van Green Day om het tijdvak een stukje op te rekken. De set is een feest der herkenning voor de liefhebber. Verrassend is dat tussen de rocksongs 'Strange Machines' van The Gathering opduikt, dat in het origineel een progrock gevoel heeft. Een heel gewaagde keuze en af en toe snijdt de groep niet helemaal de perfecte bocht aan. Jeffrey's Cat is als een talentvolle tijdmachine, maar de precieze timing hapert hier en daar. 

Right Back

Waar Jeffrey's Cat alleen maar covers speelde staat Right Back met degelijk eigen werk op de vloer. Dat er toch drie covers in de set zitten, valt niet eens zo op. Heel slim gekozen tracks die perfect binnen het eigen werk passen. En wat een wervelwind is Right Back. Direct uit de startblokken spuit de energie uit alle hoeken en dreigen de toehoorders zo net boven de enkels af te breken door de overweldigende urgentie. Dikke, dansbare rock met ferme blues invloeden een een zangeres die naast het bezitten van een prachtige stem, ook de armen in de hoogte gooit alsof ze dirigent is van haar eigen vokale krachtpatserij. Onvermoeibaar zwiepen de haren en wordt er gesprongen, waarbij links, rechts én achter haar de gitaren en bas in het kielzog van de frontvrouw hun talent tonen, terwijl de drummer stevig het ritmische fort bewaakt. 

De tweekoppige jury zondert zich een paar minuten af en laat daarna zonder dralen weten dat Right Back in september in de Azijnfabriek mag aantreden. De compleetheid van de set en eigen sound zijn de pluspunten. Wel wordt nog meegegeven dat er tussen al dat muzikale geweld ergens een rustmoment de boel nog sterker zou maken. Jeffrey's Cat wordt inderdaad op die timing gewezen en Istrus kan wellicht kijken naar covers die beter bij hun eigen, nu al ijzersterke, werk passen. Maar alle drie de bands krijgen wel de complimenten voor de inzet en durf om voor publiek hun kunnen te tonen. Drie ruwe diamanten waarvan één al weer iets meer glans krijgt voor de volgende ronde. Martijn Welzen

Het derde writerscamp van Roermond In Tune zit er alweer op! Zaterdag 15 juni werden er in de MuziekLoodZ drie bands gevormd, die onder aanvoering van coaches Sander Gommans (metalgitarist, ex-After Forever), Kevin Quilligan (vocal coach en op de Metal Factory Eindhoven) en Lenno van Galen (drummer, The Young Ones en Tommy Gazer) in slechts één middag een nieuw liedje uit de grond stampten! Retestoer, of zoals Eddie altijd zegt: #HITIT! Rond 16:30 uur was het dan zover: de uitvoering. Om de beurt brachten de (gelegenheids)bands hun zelfgemaakte nummers ten gehore. 

De eerste band zou je al kunnen kennen. Dat was namelijk metalband Solitude, bestaande uit Evy, Koen, Onno en Jerom. Samen met hun coach Sander hebben zij zich vooral gericht op de toekomst van hun band. Als klap op de vuurpijl speelden zij hun eigen nummer To good to be true, maar niet voordat iedereen oordoppen in had. En dat was eh, ja, geen overbodige luxe zullen we maar zeggen.

De tweede band hield het, onder leiding van coach Kevin, naar eigen zeggen vooral simpel en focuste zich op het songwriting proces. Resultaat was het zwoele nummer Crossroads, gedragen door de prachtige zang van Roermond In Tune-vrijwilliger Nicole en de Roermondse muzikant Roger Selder. En met een snaarstrak spelende little drummer boy, Fos!

De derde band, door coach Lenno met een knipoog aangekondigd als Dante en de bitterballen, leerde ons muzikanten een paar belangrijke lessen: ten eerste dat twee drummers in één band héél goed samengaan en ten tweede dat rock en reggae in één liedje een goede combinatie is. Maar met Intercellular-zwaargewichten Kyran (drums) en Dante (bas) kwam dat ook niet bepaald als een verrassing. Dat belooft wat voor Writerscamp 4, op 12 oktober bij Muziekschool Roermond! 

Café Effe NIEKs aan de Markt in Swalmen was het decor van de tweede voorronde van het Ruwe Diamanten Festival 2024 van Roermond In Tune, die gehouden werd op zondag 28 april. Buiten scheen de zon en regende het pijpenstelen; binnen werkten drie bands zich in het zweet voor een felbegeerde plek in de finale.

INTERCELLULAR – jonge honden zijn nergens bang voor!

Intercellular. Als ‘coolste bandnaam van het universum’ ook een prijs was, hadden ze die zonder twijfel gewonnen. Zangeres Bo laat er geen gras over groeien en stelt meteen de hele band voor, onder een intromuziekje dat vlekkeloos overgaat in het eerste nummer. Wat opvalt is de hoge stem van bassist Dante in Wheatus’ Teenage Dirtbag en het keistrakke gitaarspel van leadgitariste Zara. Dan is er ook nog Tijl die zijn hand niet omdraait voor zowel gitaar als keyboard, maar vooral: wat een lef heeft deze band! Het tempo zat er goed in, er was een fije afwisseling in het repertoire (waaronder hun eerste eigen single Antenna) en na afloop werd de volgende band met een knipoog aangekondigd. Was het allemaal even zuiver en ’clean’? Nee, maar dat is ook zeker niet erg. Dat is namelijk precies waar dit festival voor is bedoeld: ruwe diamanten slijpen. 

AMERICAN CASTLE – alle Amerikaanse kastelen zijn nu een stuk kleiner

“In Amerika zijn er geen kastelen”. In ieder geval niet meer na de set van American Castle, zo bleek. Maar liefst drie (!) gitaren werden er in de strijd gegooid om de jury en de rest van de kroeg in Swalmen omver te kegelen. Alle muziekstijlen passeerden de revue, zolang het maar rock was en keihard ging. Alles wat ze speelden klonk strak en stond als een huis. Even geloofde iedereen dat er met een rustige ballad afgesloten zou worden, maar net als bij Wie is de Mol is niets wat het lijkt. In plaats van een ballad greep bassist Melle de microfoon en begon te grommen. Of ja, in de muziekwereld heet dat grunten. Juist… Meteen na afloop begon het buiten weer te gieten. Ik heb wel zo’n vermoeden waar dat door kwam.

BUCKET LIST – even een momentje van bezinning

Na al het elektrische gitaargeweld was het nu tijd voor akoestisch gitaargeweld. Nou ja, geweld. Dat viel reuze mee. Gijs en Michelle speelden en zongen prachtige akoestische liedjes, die helaas wel wat wegvielen in het rumoer van de Zjwamer stamgasten. Wellicht vonden ze de overgang tussen stevige rock en akoestisch iets groot. Maar dat lag zeker niet aan Gijs en Michelle zelf. Hun tweede album is bijna uit, dus er was genoeg repertoire voorhanden om uit te putten. Even een half uur ruimte voor bezinning.

EN DE WINNAAR IS?

Juryleden gastvrouw Nicole en muzikant Ferd hadden lovende woorden (en een klein beetje opbouwende kritiek) over voor de bands, en ze werden stuk voor stuk uitgenodigd om alsjeblieft nog eens langs te komen. Maar … er kon maar één band door naar de finale. En net als vorige keer viel de meest ruwe diamant ook het meest in de smaak: Intercellular! Stomverbaasd dat de jury hen tot winnaars uitriep kwamen ze naar de microfoon om iedereen te bedanken. Zij staan op 28 september in de Azijnfabriek in de grote finale van het Ruwe Diamanten Festival 2024, naast de winnaar van vorige keer Zaratan en nóg een band. Benieuwd wie dat gaat worden? Zorg dan dat je 23 juni bij The Movement in Roermond bent, want daar zal de derde voorronde van het Ruwe Diamanten Festival gehouden worden. 

En mocht je meer van Intercellular willen zien? Zondag 5 mei treden ze om 14:10 uur op op het Bevrijdingsfestival in Roermond! #HITIT

Jasmine Bougoufa / Teun van den Berg - donderdag 28 maart - 't Literatuurtje Roermond

Tegen een prachtige backdrop van boeken op een paar treden boven de vloer waar de horecameubels net niet in de weg staan, mogen twee jonge muzikanten hun hart op de tong leggen en ondersteunt door gitaar of keyboard uitdragen. In de kern zijn Jasmine en Teun uit hetzelfde hout gesneden. Getalenteerd brengen ze beiden hun levensverhaal in soms breekbare songs. Toch is er een opvallend verschil. Als Teun haar eerste noten aanslaat, voelt het alsof een dekbed op een zonnige dag in een weiland wordt uitgeklopt. Witte donsveertjes zweven op zonlicht en dromen de wijde wereld in. Iedere veer is daarbij een lied. De kleine momenten van gelukzaligheid worden door Teun gevierd en dichterlijk bezongen. Vriendschap, liefde, vlinders en ontluikende bloemen spelen de hoofdrol. Maar waar de opening van menig lied klein begint, valt het op dat zo ergens in het midden een lichte urgentie opdoemt. Die boodschap van het geluk zoeken in de kleine dingen is niet geheel vrijblijvend lijkt het. Teun neemt dit serieus en de stembanden zetten aan tot een wat steviger volume. Zo komt de verscheidenheid aan verhalen samen en leren we de drijfveren van het opkomende talent in een korte tijd van dichtbij kennen. 

Jasmine Bougoufa, die geheel volgens het Invites-concept van gast bij de vorige editie tot hoofdact in het Literatuurtje is gepromoveerd, roept hele andere associaties op. Het voelt meer als het ontsnappen aan de drukte van alle dag. Ergens in een drukke metropool duiken we een koffiebar in voor wat rustmomenten. Jasmine heeft, met haar net wat diepere klankkleur een gevoel van de avond. Ook durft ze het aan om de kleine frustraties van het leven lekker op de blazen. Niemand wil om twee minuten over zeven de trein uit Enschede terug naar Roermond nemen. En als je je leven met 20 nog niet op orde hebt, levert dat regelmatig, veelal onnodige, stress op. Ook het liefdesleven is niet altijd die bekende rozengeur en maneschijn. De covers die Jasmine daarnaast speelt, zijn, net als bij Teun overigens, een intergraal onderdeel en subliem gekozen om de eigen liedjes te versterken. Als nieuwe traditie binnen Invites nodigt Jasmine Teun ook nog uit om samen een voordracht te doen. Dat deze gelegenheidscombinatie hier en daar innemend hapert, maakt het gewoon nog echter. Ook Jasmine's zusje mag, met een heerlijke licht jazzy heesheid in de stem, voor twee nummers de microfoon ter hand nemen. Singer-songwriter talenten schudt Roermond met schijnbaar gemak uit de mouw en dit concept levert hieraan een krachtige bijdrage.

Het tweede writerscamp van Roermond In Tune zit er alweer op! Zaterdag 16 maart werden er in de ECI drie bands gevormd, die onder aanvoering van coaches Ruud Versteden, Jerome Lenders en Art Guveau in slechts één middag een nieuw liedje uit de grond stampten! Hoe gaaf! 

Rond 16:30 uur was het dan zover: de uitvoering. Om de beurt brachten de gelegenheidsbands hun zelfgemaakte nummers ten gehore. 

Band 1, onder leiding van coach Art, had hun liedje getiteld ‘Reborn’ gebaseerd op een stukgelopen date. Een lekker rustig nummer met twee vette gitaarmelodieën dwars door elkaar, dat door coach Art zelf gezongen werd.

Het nummer van band nummer 2 onder leiding van coach Ruud was sneller geschreven dan dat Usain Bolt de 100m rent. Zara en Jan hadden snel een kekke basriff en gitaarpartij paraat. Voeg daar nog de tekst van Joey bij en een ware hit is geboren!

Het liedje van de laatste band ging over een persoonlijk verhaal van één van de leden. Coach Jerome had een drumbeat in de computer gezet en zelf een gitaarmelodie geschreven. Daar was een basriff en een mooie tekst op gemaakt. 

Al met al een geslaagde middag met mooie muzikale resultaten, in elkaar gezet door enthousiaste Roermondse muzikanten. 

Zondag 25 februari was café De King aan het Roermondse Stationsplein het decor van de aftrap van het Ruwe Diamanten Festival van Roermond In Tune. Dit jaar heeft de organisatie ervoor gekozen om een wedstrijdelement aan het festival toe te voegen. Er zijn drie voorrondes en één finale. Per voorronde strijden drie bands om een plek in de finale. In die spannende finale wordt door een deskundige jury bepaald welke talentvolle Roermondse band op 23 november het Liverpool aan de Maas festival mag openen. Er stond (en staat) dus wel wat op het spel… 

ZARATAN – Blues rocks! 

Aan de bluesband Zaratan uit Maastricht (dat we maar even beschouwen als Groot Roermond) de eer om het spits af te bijten. Covers en eigen werk werden afgewisseld, waaronder een nummer dat pas de dag van tevoren geschreven was. Respect! En voor een toegift draaiden ze hun hand ook niet om. Hoewel het voor de band het eerste optreden was, was podiumvrees nergens te vinden. Zangeres Zita had daarnaast lovende woorden over Roermond In Tune-voorzitter Eddie en zijn MuziekLoodz. “Het is voor ons elke keer een takke-eind rijden vanuit Maastricht, maar het is onze beste beslissing ooit!” Juryleden Paul en Gregor over Zaratan: “De zangeres heeft een mooie stem met een warm soulvol randje. Lekker bandje met een lekker eigenwijze sound.” 

SEKUND – Talentvolle zanger! 

Het kon natuurlijk niet uitblijven dat de Roermondse rockband Sekund als tweede mocht laten zien en horen wat ze in hun mars, ehh ik bedoel natuurlijk groove hadden. Vlotte rocknummers wisselden elkaar in een even zo vlot tempo op en in no-time hadden ze de hele set (inclusief toegift) er doorheen gespeeld. Zanger Luuk heeft naast zijn gitaar niet voor niks de microfoon in handen, want zijn zang viel erg in de smaak. Ook voor Sekund was het hun eerste optreden. Juryleden Paul en Gregor over Sekund: “Warme volle rocksound. Smaakvolle gitaarsolo’s en lekker gruizige zang. Mooi dynamisch optreden waarmee ze het publiek weten te boeien.” 

DUTCH STEEL – Hoezo oordoppen in?!
De laatste band was Dutch Steel, eveneens uit Roermond en omstreken. Op de Instagrampagina van Roermond in Tune hadden ze al aangekondigd over slechtst drie volumes te beschikken: hard, harder en hardst! Die disclaimer had het publiek wel gelezen, want nog vóór het eerste nummer had de hele kroeg uit voorzorg al een paar stappen achteruit gezet. Een uur lang was een stampvolle King getuige van een hoop drum-, gitaar-, bas- en zanggeweld. Van AC/DC tot Iron Maiden, al het hardrock- en metalrepertoire dat er bestaat op deze aardkloot knalde uit de boxen. Juryleden Paul en Gregor over Dutch Steel: “Meest geroutineerde band met een aanstekelijk enthousiasme. Repertoire strak uitgevoerd, staat als een huis.” 

DE WINNAAR IS … 

Ondanks dat elke band zich ‘de tering’ had gerepeteerd in de MuziekLoodZ, kon er maar één doorgaan naar de finale. De jury vond alle drie de bands ‘voor ruwe diamanten al behoorlijk geslepen’, zeker voor het eerste optreden. Hoewel Dutch Steel de meest geroutineerde band was, viel Zaratan het meest in de smaak dankzij eigen werk, hun afwijkende genre en doordat zij ‘de meest ruwe diamant waren’. En laat dat nou net de insteek van het festival zijn. 

Al die takke-eindjes rijden vanuit Maastricht hebben voorlopig goed uitgepakt! 

Donderdag 25 januari vond alweer de tweede editie van Roermond In Tune Invites plaats, en wel bij Café Beugelbaan Braam in Roermond. Na een succesvolle eerste editie met de Roermondse singer-songwriter Noortje Coninx als gast, was zij dit keer de hoofdartiest. Zij had op haar beurt Jasmine Bougoufa uitgenodigd, eveneens een singer-songwriter uit Roermond. 

Jasmine startte stipt om 20:00 uur een set prachtige nummers over uiteenlopende thema’s, waarbij ze zichzelf begeleidde op gitaar en piano. Tussendoor vertelde ze waar haar liedjes over gaan en waar ze inspiratie vandaan haalt om haar liedjes te schrijven. Langzaamaan liep Braam voller en voller en werd het applaus harder. Roermond moet Jasmine helaas wel af en toe missen, want ze studeert momenteel aan het conservatorium in Enschede. “Doodzunj”, vond presentator Goof. 

Maar … Jasmine was nog niet klaar of Noortje zette haar eerste nummer al in. Ook zij schrijft al heel lang eigen liedjes én begeleidt zichzelf op, jawel, gitaar en piano. Tevens zingt ze en speelt ze gitaar in haar band 4AM. Noortje’s optreden was eveneens om te smullen. Uptempo nummers werden afgewisseld met ‘zjwaore kós’, aldus Noortje. Het publiek werd lekker opgezweept om mee te doen en binnen de kortste keren galmde What’s Up van 4 Non Blondes door de bruine kroeg. 

Als klap op de vuurpijl zongen de twee nog een duet, waaruit bleek dat hun stemmen heel goed bij elkaar passen. Zo kwam deze geslaagde avond (helaas) tot een einde. Nooit geweten dat twee uur zó snel voorbij kunnen vliegen. Anders gezegd: snel op naar de volgende Invites sessie! 28 maart in de Bibliorura op de Neerstraat, natuurlijk in oos sjoon Remunj!